Tanrısal bir durum Yalnızlık

Diş görünüşü iyi sayılmazsada kendisiyle barışık bir kişiliği vardı aynalara küs değildi yalnız aynalalara düşkün olmadığından pek vucüt dilini oturtamıyordu, çocukluğundaki bayramlar hariç özenli güzel kıyafetler giydiğini hatırlamıyordu,
giyenlere de pek aldırış etmezdi çok kişi görüyordu güzel lacivert takımlar, spor ceketler, ütülü kravatlı beyaz gömlekler hiç heves etmemişti, bir defasında bir arkadaşının düğününde beyaz gömlek ve siyah pantolon giymişti o gün de çocukluğundaki bayram günlerini hatırlamıştı, nerde o eski bayramlar şimdiki bayramların tadı yok, acaba şimdiki çocuklarda onun çocukluğunda hisettikleri gibimi hisediyor gerçekten merak ediyordu bir bayramlık olsada bu dönemde çocuk olmayı istemişti, ama artık büyümüş koca adam olmuştu nedense arkadaş ve akraba çevresinde hep yalnızları oynuyordu yada kaderindemi bu vardı, çevresindeki yaşıtlarının onlarca arkadaşı ve arkadaş grubları vardı, kendisi yalnızdı ama kendini bir türlü bir yere ait görmüyordu, kalabalık arkadaş grupları ona göre değildi dil, uslup ve tarz olarak kendini farklı hissediyordu, bir kaç defa denemişti ama bir türlü arkadaş ortamına uyum sağlayamamıştı, ne kadar çok istemişti sıradan insanlar gibi olmayı günü birlik yaşamayı, çalışmayı, onlar gibi konuşup onlar gibi küfür edebilmeyi, en çok ta boş boş konuşmayı, basit yaşamak kadar güzel bir şey yoktur dedi kendi kendine, kalabalıklar içinde yalnız kalmak fazla ağır geliyordu, kitaplar bir yere kadar çare oluyordu, filimler doksan dakikaya kadar, akşamlar sabaha kadar çare olabiliyordu, yalnızlık dedi yalnızlık biraz tanrısalıktır bize ağır gelir